XIX
concurso de relato breve IES ILLA DE SAN SIMÓN
O gañador desta edición de relato breve, segundo
a decisión do xurado, foi
YERAY RODRÍGUEZ PUENTES
co relato Ante a cor laranxa do mar da ría de
Vigo.
Parabéns!
Eis o relato gañador.
ANTE A COR LARANXA DO MAR DA RÍA DE VIGO
Pum!
Pechei dun bo golpe a porta, para que miña nai se decatara do meu cabreo. A ela
non lle gusta que trate así a porta, por iso o fixen.
Sempre
igual , cada vez que chego un chisco tarde de andar coas miñas amigas pola rúa
móntame un lío... Ademais se me retrasara... eu que sei... catro horas e
chegase na media noite, eu calaba e non dicía nin pío, pero é que esta vez só
cheguei dúas horas tarde.
Bah!
É igual, eu sigo coas miñas cousas no meu cuarto e déixoa soa refungando.
Cámbiome de roupa e prendo o meu ordenador para esquecerme da miña abafante
nai. Teño pensado conectarme ao xogo e chatear cos meus amigos. Como era venres
e xa acabara a época de exames, tiña liberdade total.
Póñome a xogar cun amigo
que, de feito, coñecín no chat. Falabamos a miúdo, por non dicir todos os días.
O seu usuario na rede e "SpartIago" , obviamente chámase Iago , e
creo que é bo rapaz e simpático, nas videochamadas de Skype sempre me facía
rir. Non era o único amigo que tiña (no xogo), algúns nin sequera son da miña
cidade e até nin de Galicia, pero aínda así son os meus amigos... creo...
Amigos non sei se o serán,
pero si me acompañan mentres xogo, trátanme ben , falamos das nosas cousas e
compartimos ideas, falamos ( de moitas cousas) moito. Iso pódese considerar
unha relación de amizade verdadeira? Ou é unha falsa ilusión?
Iago
é o único que vive na mesma cidade ca min, pero nin por esas tiñamos falado de
quedar para coñecernos. Algún día teño que propoñerllo, se non morro de vergoña
antes. Se a miña nai venta que me pasa pola cabeza quedar cunha persoa que coñecera pola
Internet, mátame. É normal coa movida de acosadores e pederastas, pero sei que
é un rapaz normal, coma min.
Son
as tres da madrugada e sigo enganchado para conseguir por fin a Arma Lendaria
Nvl.10, estou que caio de sono, sóame un asubío no móbil. Desbloqueo a pantalla
rapidisimamente e era unha mensaxe de, como non, Iago , pero agora estou co
xogo e non lle podo contestar. Así que tiro o móbil enriba da cama e déixoo
alí. Remato de xogar, xa non aguanto máis , estou super canso, apago o
ordenador e paso da cadeira de rodas a poñerme aos pés da cama e deixarme caer
enriba dela e quedo durmido...ZzZzZz...
-David!
Érguete xa! Todo o día a durmir sen facer nada! Son as dúas da tarde xa, ou te
ergues ou quedas sen comer! -grítame miña nai.
Facerte
erguer a berros debía ser a derradeira moda entre as nais. Só escoitala así
pola mañá facía que se me levantara unha dor de cabeza insoportable. Así que,
vou recorrer ao mellor amigo dun adolescente, o Ibuprofreno , tómoo e baixo
comer. Que noxo! Chégame ao nariz o cheiro do que íamos comer hoxe… peixe. Que
maldito noxo! Vaia comezo de día, berros e comida noxenta.
Rematado
o xantar, cando ía baixar co can, sóame o móbil. Era Laura, a miña mellor
amiga, quería saber se podiamos quedar para tomar algo e dar unha volta, eu
díxenlle que estaba dispoñible, así que podiamos quedar. Fomos a unha cafetería
do centro tomar algo, ela pediu un
batido de amorodos e eu, como bo larpeiro, un batido de chocolate. Estivemos de
rexouba falando dos rapaces guapos e maiores de bacharelato, foi unha tarde
produtiva. De súpeto, ao ver o móbil, lembrei a mensaxe de Iago e que aínda non
lera. Dicía:
"Boassss! :3 Estaba
pensando en quedar mañá para coñecernos en persoa. Que me dis? Gustaríache?
Poderiamos quedar no Areal e dar unha volta polo paseo do Náutico...? Ou
podemos facer o que ti
queiras ^.^ "
Cando
o lin quedei a cadros, por unha parte,
claro que me gustaría coñecelo en persoa, pero por outro lado morrería de
vergoña. Leuno tamén Laura e animoume.
-Dei! Vai e queda con el,
non perdes nada por quedar co rapaz, contéstalle e queda -insistiume Laura
Non
sabía que facer. Quedar con el ou non quedar con el? Velaí a cuestión.
Decidido, pero inseguro, mantemos unha conversa vía WhatsApp á que Laura estaba
moi atenta:
Claro!
As 18:00 no Areal ^^
xa sabes que son moi vergoñento
non mo teñas en conta :P 16:57
Perfecto voume ir preparando.
Quedamos dentro dunha
hora.
Vémonos! Estou algo
nervioso
Hahaha ★☆★ 16:58
Recoñecerasme? 16:58
Claro! E ti a min? 16:58
Recoñecería esa cara a
quilómetros hahaha 16:59
Entón vémonos agora. 17:00
Así
é :3 17:00
Vaia
co percal! volveume á cabeza a miña nai, se chegaba a saber que ía quedar con
alguén que coñecera por Internet... non
me castigaba, non… matábame!
Despedinme
de Laura e fun correndo á casa para poder cambiarme de roupa, ou polo menos
poñer algo decente e non parecer un esmoleiro.
Puxen
uns pantalóns vaqueiros azuis a xogo coa miña chaqueta e unhas zapatillas
brancas. Botei unhas pingas da miña colonia favorita e xa estaba listo.
Cando faltaban dez minutos para a quedada, fun
saíndo da casa.
Xa
é a hora, vou chegando, estou moi nervioso e creo que me vai dar algo. Xa o vin
dende o outro lado da rúa, estaba sentado nun banco. Non había dúbida:
branquiño de pel, pelo castaño claro con reflexos louros e os seus ollos cor
marrón. Estábame a sorrir! Sentíame nervioso...tanto que as miñas pernas
comezaron a tremer. Achegueime onde el e púxose de pé, para a miña sorpresa é
máis alto ca min, iso non o sabía. Estabamos cara a cara e non sabía que
dicirlle , entón decidín darlle un aperta para romper o xeo. Decateime de que
ulía a vainilla, son bastante observador para os pequenos detalles. Entón
comezamos a falar:
-Pensei que eras máis alto -díxome para
meterse comigo
-Eu tamén o cría até estar ao teu carón.
Entón, que imos facer? -pregunteille
-Pois o que queiras. Se queres tomamos algo na
cafetería da esquina e despois vemos o solpor.
-Paréceme xenial! -contesteille
A verdade, o plan gustábame. Debo dicir que
Iago visto en persoa, fisicamente, non estaba nada mal...
Dúas
horas na cafetería, estivemos falando de moitas cousas, fíxome rir moito,
paseino ben. Saímos e fomos ao paseo do Náutico para ver o solpor. Non quería
andar moito, así que sentei nun banco na metade do paseo, e Iago sentou ao meu
carón. O solpor, nós e só o silencio.
Era máxico, a cor laranxa do mar da ría de Vigo reflectindo a luz do Sol. Cando
me dou conta, sinto un brazo no meu ombreiro. Non me importaba nada, é máis, bótome
cara atrás no banco apreixando o seu brazo. En silencio, coma se estiveramos na
misa.
Remata
o solpor, a cor laranxa, paseniño, faise gris, míroo á cara e el dedícame un
leve sorriso, entón achegueime un pouco máis a el no banco. Comeza a facerme
cóxegas no ombreiro e eu deixo caer a miña cabeza na súa man. Que romántico
todo! Parecía un conto de Disney, só faltaba o bico para pechalo.
Cando levanto a miña
cabeza doume conta de que se fixera noite, só nos iluminaba a luz do farol que
tiñamos enriba de nós. Volvo mirar cara
Iago e nese momento... o conto Disney fíxose realidade!
Soltoume un bicazo nos
beizos! Isto era novo e non tiña nin idea que facer.
Os seus beizos suaves
rozaban cos meus , sentía algo indescritible, unha emoción vigorizante. O meu
primeiro bico! E encantoume. Despois dese bico mergulleime nos seus ollos e,
sen pensalo, deille tamén eu un bico en toda a súa boca.
Soa
o meu móbil, e é miña nai para dicir que volva xa á casa. Vaia que
"cortarrollos" é! Téñome que despedir, pero non quero, oxalá este
momento durase para sempre! Era eu
nun conto co meu príncipe azul! Puxémonos de pé, aperteino fortemente e démonos
outro bico.
Fun correndo cara á casa para
volver escoitar outra berrada da miña nai como a de onte.
Ao
día seguinte quedamos. Vino dende lonxe, estaba de pé xunto á parada do bus.
Achegueime a el, mirou
cara a min e eu mirei cara el... Démonos unha aperta e bicoume nos beizos
e...sinto que cheguei
a
outra dimensión.
